Састојци типичне поподневне ТВ емисије

0
Фото: Ало

Пише: Ивана Скендеровић

Писали смо небројано пута (упозорење за евентуалне буквалисте: ово је хипербола) о томе како свакодневно чујемо, видимо и проналазимо свакојаке примере лошег изражавања и комуникације. Оно што највише пара уши су они који треба да нас уче лепом, а то не чине, већ су примери неисправног и лошег. Затим, ту су медији, свакојаки, који шире неписменост и некултуру.

Прво поглавље: неписменост

Када читате новине у електронском издању, имате прилику да оставите коментар. Ценим да је идеја била да читаоци коментаришу чланак, његову тему. Ипак, често се коментарише сâм стил писања који, не тако ретко, боде очи, смета, вређа, узнемирава. Међутим, такви коментари често не буду објављени. Покушајте! Када следећи пут прочитате „строжији“ (уместо – строжи) или „у вези тога“ (уместо – у вези са тим), а то су само најчешћи и најбаналнији примери, покушајте да им у коментару скренете пажњу на то. Хоће ли бити објављено? Ретко када. Да ли је могуће  да смо толико сујетни да нас нечија добронамерност вређа? Чији је кривица што грешимо? У овом језичком смислу кривица је професора, родитеља, система образовања. Ипак, ако већ можете да исправите – а за неке ствари заиста никада није касно – зашто то не учините? Није срамота погрешити. Срамота је истрајавати у томе, иако смо свесни грешке. Акценат је на лоповлуку неких (или свих) политичара, на новом љубавнику познате певачице… Па, добро, бре, људи, може се и о томе писати како ваља!

Друго поглавље: некултура

Нећемо ни улазити у шаролик садржај телевизијских емисија, у иновативне концепте залажења у све могуће делове живота, од најинтимнијих до најнепријатнијих. Нећемо ни спомињати неписмене и неартикулисане водитеље, али ни новинаре. А теме су разнолике, то признајем: од Европске уније до доњег веша, да ‘простите! Састојци типичне поподневне емисије предвиђене за целу породицу су:

  • Један водитељ/водитељка
  • Од пет до 15 гостију (хипербола опет, али близу сам истине)
  • Тема: стриктно одређена, од које се не сме одступити ни у најлуђим сновима
  • Фасцикла с питањима на која се, и само и искључиво на њих, мора одговорити
  • Ограничено време за одговор сваког од учесника које никако и ни под којим условима не сме бити прекорачено

(Да је у Скупштитни један такав водитељ, не би они смели причати колико им воља.)

А зашто је све ово битно? Зато што ваша деца то гледају. Зато што моја петогодишња сестрица то гледа. Не могу деца бити под сталним надзором, то је чињеница, а чак и ако не гледају, деси се да виде. Битно је јер тинејџери мисле да је глупо читати „Процес“ кад има толико књига које се рекламирају на све стране, од „Како наћи мужа без муке“ до „Како изгубити килограм уз шопинг“.  Зато је битно да не занемарујемо овакве појаве. Несвесно, полако, кришом, изокола нападају и увлаче се у начин говора, у начин комуницирања.

И за крај – најбитније!

Драги сви ви водитељи, ако већ радите тако како радите, занемарујте језик, измишљате свакојаке конструкције, гомилате „велике“ стане речи, имајте бар довољно „дигнитета“ да поштујете туђи „идентитет“, те да не прекидате људе док говоре, не изврћете речи како би се уклопиле у неприкосновену тему емисије, не говорите уместо њих, не претпостављате шта су хтели да кажу.

Ја их натерати да се промене не могу. Да се разумемо, они ову колумну читати неће. Ипак, битно је да не подлежемо утицајима који нас нападају са свих страна, да знамо да објанимо зашто „Процес“ ипак треба читати и да они који уз све то одрастају знају шта значи „то није лепо“ и, пре свега, да говоре српским језиком.

Коментари

коментара